ur fjötrum fiknar til hins betra

Við ákváðum að líta við. Við komum sjálfum okkur á óvart hvað við getum verið aktívar stundum en latar inn á milli. Það hefur ýmislegt gengið á síðan síðast. Ætlum að drita smá, gleyma þó ekki áminningu Kundera. Allan þennan tíma höfum við stormað upp og niður tilfinningaskalann. Flakkað milli depurðar og gleði, aðgerðarleysis og sköpunargleði, vonleysis og lífsgleði, móðursýki og töffaraskaps og synt í hyldýpi eirðarleysisins, líklega óþægilegasta hugarástandi af ofangreindu. Við höfum fundið okkur leið til að ná tökum á eirðarleysinu. Hún verður þó ekki afhjúpuð hér.


En nú er tímabært að blogga, við höfum horfið frá sveiflunum og náð jafnvægi og tekið leiðinlega en líklega nauðsynlega ákvörðun.


Við höfum kvatt STRÁKA. Í bili að minnsta kosti. Skynsemin sigraði að lokum. Urðum að velja á milli öndunarkúts eða lífi eftir fertugt. Eða það segir læknirinn. Ákváðum að trúa honum. Waits sagði reyndar þegar hann hætti, að fyrst hann væri hættur; þá mætti hann fá sér einn. Þið vitið, afþví að hann er hættur. Fattiði? Sniðugt. Eða kannski ekkert svo sniðugt. Hallgrímur Pétursson var breiskur maður að eigin mati, ætli við segjum ekki bara það sama og gerumst því ekki 100% heilagar. Það eru nefninlega viss móment þar sem beygja má regluna. Ætli heilagur andi og áframlifendur fyrirgefi manni ekki alltaf hvort eð er. Enginn maður kemst hjá því að breyta einhverntíman á móti betri vitund. Nema Sókrates. Tveggja ára barn væri sótsyndugt hliðina á Sókratesi. Jesú, Gandhi og Mother T væru það líka. Þetta allt saman verður þó eflaust mikil glíma, því hetjurnar sem stunduðu stráka alla sína tíð og dóu sökum þess, munu seint fyrirgefa okkur. Það er nefninlega allt frábært við stráka nema það að þeir geta leitt mann til dauða. Því miður. Það er reyndar stór ókostur og mikil synd. Óréttlátt. Óréttlæti. Í raun var það ekki skynsemin sem sigraði að lokum eins og við sögðum í upphafi, heldur óréttlætið. Við erum því eiginlega kúgaðar. Gildismat læknisins og mæðra okkar ræður ferðinni. Við fórum því frá því að vera sjálfskipaðir fangar hins kynsins í að verða fjötraðir unglingar nútímagilda. En hinn frjálsborni andi nýtur sín aldrei betur en þegar líkaminn er fjötraður. Svo að þó við fáum ekki okkar fýsn svalað, er það víst betra fyrir bæði líkama og andann. Við höldum að Arnór gæti ekki einu sinni andmælt þessu. En líklega bara afþví að þetta var steypa. Svo er líka betra að geta fengið sér einn og notið þess, í stað þess að fíknin stjórni.




þessi færsla var tileinkuð góðvini okkar hauki hallssyni, einum af STRÁKUNUM